Kunst is een integraal onderdeel van de cultuur bij foryouandyourcustomers. Het vormt de basis voor een inspirerende werkomgeving voor onze medewerkers en is toegankelijk voor zowel klanten als kunstliefhebbers. Onze tentoonstellingen omvatten werken uit verschillende creatieve fases van diverse kunstenaars. De werken zijn zowel dynamisch als statisch, ze weerspiegelen de ontwikkeling van de kunstenaars en tegelijkertijd een constante - evoluerend, maar toch herkenbaar, net als foryouandyourcustomers.

67. Ausstellung: Christian Gesing

Der Ausstellungstitel Straight beschreibt in komprimierter Form das Schaffen des Künstlers Christoph Gesing (geboren 1956). Seit Mitte der 1990er Jahre widmet er sich der künstlerischen Untersuchung von Farbe und den Beziehungen von Farbnuancen untereinander. Im Rahmen verschiedener Werkgruppen arbeitet er auf Leinwand, Holz, Acrylglas und Papier die rhythmischen und transzendenten Qualitäten einzelner Farbflächen aus. Komplett monochrom oder aber zu zweit – duochrom - in Beziehung zueinander. Hierbei trägt der in Köln lebende und arbeitende Gesing Farbe nicht nur mit dem Pinsel auf, sondern lässt durch Schüttungen auch den kalkulierten Zufall mitspielen. Von 1976 bis 1983 studierte Christoph Gesing an der Kunstakademie Düsseldorf bei Gerhard Richter und Erwin Heerich, dessen Meisterschüler er ist. (Text: Julia Ritterskamp)

66. Ausstellung: Siggi Hofer, Tina Lechner, Ute Müller

Mit den Ausstellungen BODY von Siggi Hofer, #FFFF00 von Tina Lechner und same same just different von Ute Müller präsentiert foryouandyourcustomers Künstler*innen, die in einer konzeptuellen Selbstbeschränkung mit vorab festgelegten Parametern arbeiten und in Bildräumen agieren, für die sie je charakteristische Formensprachen und ein unverkennbares
visuelles Vokabular entwickelt haben. Wie komplex die Lesbarkeit eines scheinbar einfachen Piktogramms sein kann führt Siggi Hofer in seinen Rasterbildern vor. Im Dialog von visueller Kultur und Sprache zeigen sich darin die Fragilität von Bedeutungszuschreibungen und produktive
Brüche, die in Übersetzungsprozessen liegen. Für ihre analogen Schwarz-Weiß-Fotografien entwirft Tina Lechner aufwändige, theatralische Objekte, einzig für den Zweck, diese im Dialog mit weiblichen Modellen fotografisch in Szene zu setzen. Die „Kostüme“ sabotieren den Körper und
hinterfragen normative Vorstellungen von Körper und Gender. Ute Müller verbindet und verdichtet in ihrer Malerei den architektonischen Raum mit alltäglichen Objekten und deren Materialität. Sie verweist in der Wiederholung auf Prozesse der Wahrnehmung, des Erinnerns und Erkennens. Jede Version ist eine von vielen möglichen, (noch) nicht ausgeführten, Formen. (Text: Bettina Spörr, Kuratorin: Sali Ölhafen)

65. Ausstellung: Mariano Fernández

Der andalusische Maler und Performance-Künstler Mariano Fernández (*1989 in Malaga), teilt sich
seinen Geburtsort mit Pablo Picasso, dessen aperspektivisches Malkonzept er adaptiert hat. Die Motive des Maestro werden gelegentlich zur Grundlage von Fernández Schaffen, wenn er in einem kritischen Akt Kunstdrucke übermalt, die als Massenware, z.B. bei IKEA, erhältlich sind.
In seiner Kunst bringt Fernández Gefühle auf die Leinwand, die häufig durch partizipative und
performative Ansätze stimuliert werden und so mit dem Entstehungsprozess eines Kunstwerkes
verschmelzen. Im Fokus dieser Ausstellung steht der Bilderzyklus Vida (2022), der innerhalb eines auf 24 Stunden limitierten Zeitraums unter Interaktion eines wechselnden Publikums erschaffen wurde. Das Triptychon von neun Metern Länge, befasst sich inhaltlich mit den Lebensabschnitten von der Geburt, über die Lebensmitte bis zum Tod. Fernández lebt seit über zehn Jahren in Stuttgart. Um sich als kunstschaffender Autodidakt ein Überleben am Kunstmarkt sichern zu können, bietet er eine Auswahl seiner Werke auch als Tattoo an. Ein Mitarbeitender von foryouandyourcustomers wird sich während einer Live Performance bei der Vernissage, ein persönlich für ihn entworfenes Werk von Fernández tätowieren lassen. (Text: Nadine
Bajek)

64. Ausstellung: Fraenzi Neuhaus

Die Solothurner Künstlerin Fraenzi Neuhaus arbeitet im Spannungsfeld von fester Struktur und fliessendem Leben, von künstlichen, teils hochtechnologischen Materialien und organischen
Formen. Ihre Objekte bezeichnet sie oft als Körper; unwillkürlich entsteht für den Betrachter eine Identifikation mit dem eigenen Körper, die das Potenzial des Lebendigen umfasst: Wachstum, neue Verbindungen, Wandelbarkeit. Als ausgebildete wissenschaftliche Zeichnerin lässt Fraenzi Neuhaus ihr naturwissenschaftliches Interesse, insbesondere für Insekten, Pollen und Blüten,
einfliessen. Ihr künstlerischer Kosmos bewegt sich zwischen Organformen und Mikroben, zwischen Nervenbahnen und digitalen oder gesellschaftlichen Netzwerken. Ob als Zeichnung oder als Objekt – ihre Werke bilden Raum, öffnen Räume, lassen diese atmen durch Transparenz und Überlagerung. Aus Kunststoffrohren, Filamenten oder Kabelbinder entstehen eigenartig
menschliche Körper, die gleichzeitig Fremdkörper im Raum bleiben. Im Austausch zwischen Fläche und Raum werden die Werke weiterentwickelt, Objekte werden fotografiert und als Bild zu
Ornamenten mit Symmetrien und Tiefenwirkung verdichtet. Viele Arbeiten entwickelt Fraenzi Neuhaus ortsspezifisch in öffentlichen oder Firmenräumen. (Text: Judith Annaheim)

63. Ausstellung: Veronika Dirnhofer

Veronika Dirnhofer zeigt in ihrer Ausstellung einen Querschnitt malerischer, grafischer und skulpturaler Arbeiten der letzten fünf Jahre. Abstrakt und farbig expressiv in den Gemälden, reduzierter und konzeptueller in den Papierarbeiten und schließlich formal unverstellt und „roh“ in den Keramiken: Zentral ist für Veronika Dirnhofer immer der Zusammenhang zwischen künstlerischem und gesellschaftlichem Tun. „Alle Menschen sind frei und gleich an Würde und Rechten geboren“ liest man auf der Website der Künstlerin gleich auf der Startseite. Wie eine Prämisse stellt Veronika Dirnhofer ihrem künstlerischen Output diesen Artikel 1 der Menschenrechte voran. Die abstrakte Kunst, zu der Veronika Dirnhofer vor allem in ihren Gemälden eine große Nähe pflegt, sah sich historisch immer wieder mit dem „Vorwurf“ konfrontiert, einem „l’art pour l’art“ verhaftet zu sein, in einer Echokammer zu agieren, in der es nicht um gesellschaftliche Verantwortung und die Aufgabe von Kunst und Künstler*innen in der Gesellschaft geht, gerade weil sich die dargestellten Inhalte eben außerhalb einer eindeutig les- und interpretierbaren Sphäre bewegen und somit unpolitisch seien. Veronika
Dirnhofer beweist in ihrem künstlerischen Tun das Gegenteil: Die Erfahrungen der Pandemie, Migration, Erinnerungskultur und Literatur, vor allem jene von weiblichen Schriftstellerinnen, stellen wichtige Bezugspunkte dar. Wer sich auf Veronika Dirnhofers Kunst einlässt, findet keine einzelnen Werke, sondern ein großes, zusammenhängendes Projekt vor: „Ich bin ein sehr politischer Mensch und der Raum, in dem ich mich geistig bewege, äußert sich eben abstrakt.“ (Text: Dr. Lisa Ortner-Kreil)

Veronika Dirnhofer, geb. 1967 in Horn/NÖ, lebt und arbeitet in Weinzettl/NÖ und Wien.
Sie leitet den Fachbereich Zeichnen an der Akademie der bildenden Künste Wien.

62. Julia Burek

Julia Burek viert de veelzijdige mogelijkheden van kleur in haar schilderijen. In haar schilderijen transformeert ze visuele situaties van het dagelijks leven tot "kleurenmomenten" die nooit proberen om mimetisch weer te geven wat waargenomen wordt, maar het alleen als aanleiding nemen voor een vertaling, of beter gezegd: een nieuwe creatie in de taal van de schilderkunst. Julia Burek spreekt deze taal vol spanning; de afbeeldingen oscilleren tussen tweedimensionaliteit, ruimtelijkheid en diepte en onderzoeken vragen over de relaties en effecten van kleuren op elkaar, over licht en transparantie, over schilderkunstige oppervlakken en over materialiteit in het algemeen. Julia Burek stelt deze vragen telkens opnieuw met elk schilderij en werkt laag voor laag de eigenschappen van het betreffende medium uit met olie, acryl of aquarelverf. En bovenal, wanneer ze epoxyhars gebruikt om het schilderachtige gebaar van het beeld weg te nemen en het een objectkarakter te geven, duwt ze het zachtjes naar zijn grenzen. Julia Burek, geboren in 1992 in München, studeert schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten sinds 2016. (Tekst, Kunstcurator: Carola Conradt)

61. Kate Mitchell

All Washed Up is een presentatie van nieuw gecreëerde en recente werken van de in Sydney geboren en op Sunshine Coast gevestigde kunstenaar Kate Mitchell, Werkend in video, performance, beeldhouwkunst en tekenkunst, brengt de kunstenaar een gevoel van surrealistische en vaak absurdistische humor in haar reflecties op het hedendaagse leven, de druk en verantwoordelijkheden ervan. All Washed Up richt zich op de onvermijdelijkheid van werk en overpeinst ideeën en afwijkingen van doel, motivatie en keuzevrijheid. Als reactie op de kantooromgeving onderzoekt Mitchell op bedachtzame wijze begrippen als tijd en arbeid om existentiële vragen over betekenis en waarde uit te werken op een manier die universele zwaarte heeft. Met humor en speelsheid creëert Mitchell een omgeving die het gedeelde kantoorleven vrolijk tot leven brengt, terwijl ze tegelijkertijd paden uitstippelt voor ontsnapping eraan. (Tekst, Kunstcurator: Mark Feary)

60. Maria Ruth Obrist

Ruth Maria Obrist,  geboren in Laufenburg in 1955, heeft in de afgelopen 40 jaar een uitgebreid oeuvre gecreëerd. Dit omvat wand- en ruimte-objecten, installaties en talrijke kunst-in-gebouwprojecten voor particulieren en in openbare ruimtes. In het werk van Ruth Maria Obrist staat het materiaal centraal als uitgangspunt, waardoor ze geïnspireerd wordt en uitgedaagd door de intrinsieke kleur en het gedrag van een stof. Ze creëert zintuiglijke oppervlakken met bitumen, witte lijm, mercuchroom, goud of roest. Ondanks de dichte materialiteit stralen haar werken een poëtische lichtheid uit. Haar grote liefde is wiskunde. Ze gebruikt ordeningsprincipes zoals de opeenvolging van priemgetallen of geometrische elementen als een maatstaf die betekenis en ondersteuning geeft. Hiermee verbonden zijn architectuur en ruimte in de ruimste zin van het woord, het huis en ook het vaartuig. De waarneming en vormgeving van de ruimte daartussen is bijzonder belangrijk. (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Guido Baumgartner)

59. Armin Hartenstein en Ilka Helmig

In de tentoonstelling komen ze samen in het spel met het driedimensionale: Armin Hartenstein door middel van zijn eigen plaatsing voor het werk, Ilka Helmig door organisch groeiende vormen en structuren op de drempel van de ruimte Armin Hartenstein  is vooral bekend geworden door zijn vulkanische ketels en eilandvormen, waarvan hij de contouren uitsnijdt en uit houten panelen breekt, en vervolgens ontwikkelt op dit beeldondersteuning met behulp van de Trompe-l'oeil techniek. Hoewel de beeldondersteuning tweedimensionaal is, ontstaat er een zeer driedimensionale ruimtelijke illusie, die alleen oplost bij het bekijken van opzij. Hartenstein plaatst bergen, kraters en geologische structuren op schilderachtige en objectachtige wijze in het beeld, spelend met uiterlijk en werkelijkheid. Terwijl Hartenstein fictieve abstracties van landschappen creëert, abstraheert Ilka Helmig wetenschappelijke fenomenen. Zo heeft ze werken gemaakt over het thema willekeurige verdeling, waarbij ze zelfgelijkende structuren in de meest uiteenlopende contexten lokaliseert. Helmig speelt met onze ideeën over het toevallige en het voorlopige, maar alles in haar werk is zeer duidelijk en doordacht in relatie tot elkaar en tot de tentoonstellingsruimte. (Tekst, Kunstcurator: Torsten Obrist)

58. Marta Djourina

Marta Djourina richt zich in haar praktijk op het experimenteren met licht, lichaam en tijd als middel om te verkennen wat fotografie is of zou kunnen zijn. Voor haar tentoonstelling "In Touch" bedekt ze de glazen wanden van het kantoor van foryouandyourcustomers in Sofia met vergrote afdrukken van sporen, zoals ze deze met haar vingers zou uitvegen op de zelfgemaakte filmnegatieven tijdens het werken in het analoge fotolab. De nieuwe serie werken betrekt de medewerkers van de locatie door kleurrijke fotogrammen te maken die lijken op "portretten" van hun favoriete bezittingen. Marta's werk neemt nog een andere richting: ze zet algoritmen en notities die zijn gemaakt voor de digitale ruimte om in hun analoge versie, en onderzoekt zo hun gematerialiseerde aanwezigheid. (Tekst, Kunstcurator: Viktoria Draganova)

57. Michaela Lautenschlager

De informatieontwerper Michaela Lautenschlager (*1988, Amberg) werkt op het snijvlak van ruimtelijk ontwerp en interactieve mediakunst. In haar technisch en esthetisch geavanceerde installaties en thematische tentoonstellingen houdt de kunstenaar zich bezig met de fysieke vormgeving, sonificatie en visualisatie van big data in de context van de digitale stad. Het centrale aspect van haar werk is de vertaling van complexe relaties naar ruimtelijke ervaringen, waardoor verschillende milieukwesties tastbaar worden en de menselijke zelfperceptie worden aangepakt. Haar focus is net zo dynamisch als haar installaties zelf - van het microscopische zicht op de vleugels van een vlinder tot wetenschappelijk onderzoek naar elektromagnetische straling, de technisch onderlegde ontwerper behandelt een breed scala aan thema's. Hiermee raakt de winnaar van de IIID-Award de kern van de tijd en nodigt uit tot een kritische maar speelse reflectie op moderne stedelijke onderwerpen. (Tekst, Kunstcurator: Nadine Bajek)

56. Katja Pudor

"Over horen en luisteren en de resulterende mogelijkheden tot actie": Katja Pudor brengt het thema "tijd" in beeld; ze creëert palimpsest-achtige ruimtes van samengevoegde structuren van gedachte en handeling door de vergankelijkheid van het moment vast te leggen. In Saarbrücken toont de kunstenaar geluidsgebaseerde tekeningen in de zin van de archeologie van het heden: seismische sporen van een intensieve studie van complexe processen van ontvangst en overdracht. Herinneringen, betekenissen en verwijzingen naar verschillende genres en fysieke locaties worden blootgelegd en gemanifesteerd met materialen zoals papier, houtskool en inkt. "Voor mij is tekenen zowel een conceptueel onderzoekend als fysiek werk: mentale en fysieke processen die worden gevormd door het materiaal, het formaat van het papier en de houding van het lichaam." Katja Pudor studeerde schilderkunst/beeldende kunst aan de Berlin-Weißensee School of Art bij Katharina Grosse en behaalde haar masterdiploma in 2005. (Tekst, Kunstcurator: Véronique Verdet)

55. Magdalena Abele

Magdalena Abeles (*1986) begint haar fototentoonstellingen vaak met een reis naar beroemde bezienswaardigheden, vooral plaatsen van buitengewone natuurlijke schoonheid. Dit omvatte Noord-Amerika, Zuid-Korea, Cuba en Italië. Abele's nauwkeurig samengestelde portretten van deze toeristische trekpleisters openen de alledaagse wereld naar de bredere wereld. Maar ze gaan verder dan dat, ze worden een podium waarop de kunstenaar een spektakel kan opvoeren dat even stil en ontwijkend is als absurd en tot nadenken stemmend. De menigten toeristen in Abele's beelden vertonen subtiele eigenaardigheden. Als een artistiek regisseur gebruikt ze theatrale, cinematografische en fotografische methoden om beelden te creëren die op het eerste gezicht volledig alledaags lijken, maar bij nader onderzoek de kijker in verwarring brengen en uitnodigen tot een langzamere, diepere contemplatie. (Tekst, Kunstcurator: Carola Conradt)

54. Ausstellung: Georges Wenger 

Qualitäten wie Kontemplation, Zentriertheit und Langsamkeit verbinden die Werke aus verschiedenen Phasen, die Georges Wenger in seiner Einzelausstellung zeigt. Druckgrafische Techniken bilden den roten Faden durch sein Schaffen. Ursprünglich als Typograf ausgebildet, arbeitet er immer wieder mit Zeichen, Mustern und deren Verdichtung zum Bild –von einfachen Strichen und Wellenlinien über die eigene Handschrift bis zum Vokabular von Pflanzenformen. Neue Werke tauchen in die dichten Strukturen von Waldausschnitten ein. Die schwarz-weissen, über Monate entstehenden Linolschnitte halten flüchtige Momente wie den ersten Schnee oder das erste Grün fest.Ausgedehnte Reisen, Atelieraufenthalte und die Zusammenarbeit mit Künstlern in verschiedenen Kulturen erweitern immer wieder das technische sowie künstlerische Repertoire. Georges Wenger war zudem Gastdozent an verschiedenen Kunstakademien, unter anderem in Deutschland, Österreich und Indien. Seine Werke finden sich in zahlreichen Sammlungen von Museen, Firmen und Privaten. (Text. Judith Annaheim, Art Curator: Guido Baumgartner)

53. Ausstellung: Tanja Prušnik

Den künstlerischen Ansatz für die Konzipierung der Ausstellung mit dem Titel „Go West“ an diesem spezifischen Ort finden der Galerist und Kurator Georg Peithner-Lichtenfels und die Künstlerin Tanja Prušnik im Raum selbst: ist es eine Galerie im Büroverband oder ein Büroverband mit Galerie? Wie kann eine Verbindung zwischen den „Ebenen“ hergestellt werden, und werden die unterschiedlichen Nutzer- und BesucherInnen die gebotene Möglichkeit über das Angebot künstlerischer Werke nutzen? Ist der Ort als Ziel zu sehen, oder führt ein Weg über den „Umweg der Kunst“ zu einem neuen Erlebnis, zu neuem Raumgefühl, der neben der Zweckdienlichkeit noch einer anderen Erfüllung dient? Die gewählten Werke aus der Werksserie sind auf den Raum und sein Erlebnis ausgesucht, andere „Orte“ finden einen neuen und führen so über künstlerischen Kontext zu einer Reise in eine andere Ebene. Kunst bewegt und ändert Orte.

Ein stark ortsbezogenes Kunstprojekt mit Kärnten-Bezug liegt der Ausstellung „Go West“ zugrunde: Die von ihr gestaltete Rosenserviette Edition 14/edicija 14 für die Gemeinde Feistritz im Rosental.
Dass ursprünglich das Projekt einer Serviette den Bezug zum nunmehrigen Ausblick eines anderen Ortes weit im Westen gegen Osten richtet steht für den Beginn eines Vice Versa Projektes, das so seinen Entstehungsursprung erfährt.

Die Künstlerin Tanja Prušnik arbeitet zyklisch und erweitert ihren malerischen Ansatz durch dessen Transformation und Integration in objekthafte, architektonische Konstruktionen. Anfangs überschreitet sie bereits im Malprozess selbst die „Grenzen“ des Bildlichen, indem sich die „Malspuren“ nicht auf die klassische Bildebene und Materialien beschränken, sondern auch die Seitenflächen der Rahmung miteinbeziehen und zum räumlichen Bildkörper werden lassen. Die zweidimensionale Bildfläche wird dadurch zu einem dreidimensionalen Raumobjekt, dessen bemalte Oberflächenteile sich vervielfachen und bereits hier auch einen ständigen Blick- bzw. Standpunktwechsel des Rezipienten einfordern. (Text: Georg Peithner-Lichtenfels, Art Curator: Georg Peithner-Lichtenfels)

52. Lauren Burrow

Lauren Burrow is een kunstenaar geboren in Darwin en gevestigd in Narrm (Melbourne), wiens sculptuur- en installatiepraktijk gebaseerd is op diepgaand onderzoek. Deze onderzoeken worden gevat in materieel gefundeerde, glinsterende kunstwerken waarvan het uiterlijk tegenstrijdigheden bevat: ze trekken tegelijkertijd de blik aan terwijl ze spreken over vluchtigheid en ogenschijnlijk onzichtbare geschiedenissen. Worstelend met de relaties tussen menselijke en niet-menselijke entiteiten, is ze geïnteresseerd in hoe koloniale interventionistische benaderingen van het land hebben geleid tot cycli van degradatie en herontwikkeling. Met deze nieuwste serie werken, gemaakt van veiligheidsglas verzameld uit gebroken autoruiten, herschept ze vormen van waterwegen die door het hart van de stad stromen. De reflecterende patronen van de Birrarung, vóór en na het gebruik van dynamiet om de natuurlijke vorm te veranderen, worden weerspiegeld in de glinsterende schoonheid van het glas, die de razendsnelle veranderingen belichaamt die op de stromen van de rivier zijn aangebracht. (Tekst, Kunstcurator: Ella Krivanek)

51. Hans Thomann

In het werk van Hans Thomanns staat de figuur centraal. Hij is geïnteresseerd in hoe mensen zich presenteren en waarnemen. Levensgrote sculpturen van mensen, Superman, dwergen, Jezus: Thomann dringt door tot de kern van cultureel gevormde constructies die vaak fragiele illusies blijken te zijn. Ambivalentie is de constante metgezel van de kunstenaar, maar humor speelt ook een grote rol. Thomann reflecteert voortdurend op het menselijk bestaan in zijn werk, dat talloze installaties in openbare ruimtes en bedrijfsgebouwen omvat. Zijn discussie bereikt ook heilige ruimtes, waarbij inspirerende, kritische of provocerende interventies worden uitgevoerd. Thomann woont en werkt in St. Gallen. Hij voltooide de masterclass bij Mario Merz in Salzburg in 1981 en won gerenommeerde prijzen. (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Guido Baumgarter)

50. Ausstellung: Regula Dettwiler, Christoph Luger, Sali Ölhafen und Ulrich Plieschnig

In Zeiten der fundamentalen Destabilisierung durch Krieg, pandemische und ökologische Bedrohung, mag es wie ein Anachronismus wirken, sich weiterhin an Kunst und Kultur erfreuen zu wollen. Ich erachte das Gegenteil als wahr: Wir haben die Äußerungen von Kunstschaffenden aller Sparten nötig, wie einen Bissen Brot. Wie sonst könnten wir Kraft schöpfen, um physisch und psychisch unversehrt durch diese Krisen zu kommen, Menschen in Not beizustehen? …, um eine Ahnung von Stabilität in uns wachzuhalten?

foryouandyourcustomers gewährt Mitarbeiter*innen, Kund*innen und Besucher*innen seit 2011 diesen „Bissen Brot“ und zwar in Form hochkarätig besetzter, qualitätvoll gestalteter Ausstellungen bildender Kunst. Mit der Präsentation der Werke von Regula Dettwiler, Christoph Luger, Sali Ölhafen und Ulrich Plieschnig feiert das Unternehmen die 50. Ausstellung. Darin erwartet uns das beziehungsreiche Ineinandergreifen von de/rekonstruierenden Bearbeitungen fragilsten Pflanzenmaterials (Dettwiler) mit konzeptueller Schichtenmalerei auf geschälten Papieren (Luger), von intuitiv gesetztem Formenvokabular in Tusche und Acryllack (Ölhafen) mit landschaftlich inspirierten, formal reduzierten Schüttbildern (Plieschnig). (Text: Maria C. Holter, Art Curator: Sali Ölhafen)

49. Florian Nährer

Kenmerkend voor het artistieke werk van Florian Nährer (geboren in 1976 in St. Pölten, woont en werkt in St. Pölten) zijn heldere, contrasterende kleuren en geometrische vormen. Opgegroeid met de muziek en films uit de jaren 80 en 90, die dienen als een constante referentie, werkt de kunstenaar voornamelijk met de media schilderen, tekenen en beeldhouwen. Zijn werken komen op ons over als een bron van verfrissing en als een antidepressivum, maar het zou beperkt zijn om zijn kunst alleen te begrijpen in de zin van stemming-verhogend of decoratief. Er ligt een veelheid aan vragen achter, waar ook naar wordt verwezen door de tentoonstellingstitel "BENEATH". Naast zijn studies in schilderkunst heeft Florian Nährer ook theologiestudies afgerond - zijn kunst is een uitgestoken hand die kijkers uitnodigt om de grotere verbanden van menselijk bestaan en geloof te ontdekken en te begrijpen. (Tekst, Kunstcurator: Dr. Lisa Ortner-Kreil)

48. Wolfgang Flads

Wolfgang Flads (*1974 in Reutlingen) heeft sculpturen gecreëerd in hout, papier-maché en verf die deze drie variabelen een energetische stroming geven. Vloeiend, dansend, draaiend: ze definiëren en interpreteren ruimtes en de omringende negatieve ruimte. Zittend, liggend, hangend, altijd aanwezig, altijd nieuw. Een verandering van perspectief staat vandaag op het programma. Weerspiegeld in de muurwerken uit de serie "Dark side of the moon", echoën de stukken elkaar, intensiveren hun effect en spelen met elkaar, waarbij ze hun contrasten benadrukken. Nieuwe beelden ontstaan, nieuwe ruimtes verrijken elkaar, bieden commentaar, flirten, reproduceren en heruitvinden zichzelf. Een ruimte binnen een ruimte, een stuk binnen een stuk. De kleuren veranderen, de sculpturen dansen, en ik wil met hen meebewegen, beelden creëren, een toeschouwer binnen het beeld, binnen de ruimte. (Tekst, Kunstcurator: Carola Conradt)

In samenwerking met Galerie Feldbusch. Wiesner. Rudolph

47. Lisa Biedlingmaier

In haar sculpturale installaties neemt Lisa Biedlingmaier traditioneel vakmanschap en zet het om in een kenmerkende, hedendaagse artistieke taal. Als basis gebruikt ze macramé, de oude oosterse knooptechniek. Haar geknoopte, meestal vrij hangende objecten doen denken aan abstracte, fragiele menselijke lichamen. Het knopen en loslaten worden zelf het thematische focuspunt. De kunstenaar gebruikt deze techniek als een metafoor om na te denken over het menselijk bestaan: In welke sociale structuren worden we geboren? Welke verstrengelingen ontstaan in de loop van ons leven? En welke gevestigde patronen en verbanden zouden we willen ontbinden? Het ambacht van knopen creëert zo zowel een beklemmend als een helend effect tegelijkertijd. (Tekst, Kunstcurator: Ana Vujić)

46. Jürgen Jansen en Thomas Zika

Na bijna twee jaar kunnen we eindelijk onze tentoonstellingsactiviteiten hervatten: in een nieuwe "Cross Over" ontmoeten twee kunstenaars van verschillende genres elkaar. Ze hebben echter iets gemeen - het gebruik van felle kleuren en een buitengewoon uitgebreid kleurenpalet.

De kunstenaar Jürgen Jansen, afkomstig uit Düsseldorf en leerling van Per Kirkeby en Jan Dibbets, werkt met heterogene materialen die hij in vele lagen op het schilderoppervlak giet en vervolgens met verschillende gereedschappen verspreidt: acryl ontmoet olieverf; epoxyhars ontmoet aquarelverf. De vormen doen denken aan celstructuren en ruimteopnames, aan bloemen en koralen, aan zowel fysieke als abstracte objecten. Met gemak verbindt de kunstenaar uiteenlopende elementen en creëert hij werken van grote kracht en magie, die de toeschouwer meenemen naar fantastische werelden. De visuele ruimtes in de tableaus van de fotograaf Thomas Zika uit Essen brengen hetzelfde magische gevoel over. In zijn serie "Butterflies" werpen de vlinders hun schaduwen op decors die bestaan uit stukjes natuurfoto's en grafische en ornamentale elementen. Deze foto's zijn niet het resultaat van digitale bewerking, maar van collage en compositie met behulp van bladeren en foto's die Zika op zijn bureau heeft liggen, die de kunstenaar vervolgens opnieuw fotografeert. (Tekst, Kunstcurator: Torsten Obrist)

45. Guillaume Bruère

Guillaume Bruère (geboren in 1976 in Châtellerault, Frankrijk) tekent met een ongelooflijk levendige streek: opzettelijk en krachtig, tegelijkertijd open en nieuwsgierig, maar ook turbulent en fragiel. Wanneer hij de gelaatstrekken van de mensheid in zijn werk vastlegt, dient wat hij creëert alleen als aanzet voor het produceren van hele series - als dat al het geval is. Artistiek en collectief visueel geheugen komt subtiel in het spel als Bruère de essentie van zijn stuk naar voren haalt. Maar de levende, ademende climax van het proces van artistieke creatie overheerst alles. 100 procent aanwezig en 100 procent vrij. Deze intensiteit sijpelt door op elke pagina met bewegingen die soms een koortsachtige bedrijvigheid zijn, soms zacht, altijd een wedergeboorte, nooit expliciet voorwaarts. Guillaume Bruère woont in Berlijn. Zijn werken worden internationaal tentoongesteld in talloze openbare en particuliere collecties, waaronder de hedendaagse kunstcollectie van de Bondsrepubliek Duitsland, de kunstcollectie van de Duitse Bondsdag, in het Marta Herford-museum en in het Kunstmuseum Stuttgart. Hij heeft zijn werken vele malen tentoongesteld, het meest recentelijk in een solotentoonstelling in het Kunsthaus Zürich. (Tekst, Kunstcurator: Carola Conradt)

44. Maria Nalbantova

Voor het eerste kunstproject in het nieuwe kantoor in Sofia verandert Maria Nalbantova een van de ruimtes in een studio, waarbij ze de mensen die daar werken betrekt bij het artistieke proces. Dit is essentieel omdat haar werken bijna altijd het resultaat zijn van voortdurend onderzoek en verzameling van materialen, informatie en persoonlijke ervaringen, waardoor geleidelijk een visuele taal en verhaal ontstaan. Voor de serie "Post-Tools" gebruikt Nalbantova toevallig ontdekte, goed gebruikte gereedschappen die ze op markten en vuilstortplaatsen heeft gevonden, die ze in verschillende vormen en interacties configureert. Ze lijken te contrasteren met arbeid in de digitale omgeving en de bijbehorende dematerialisatie, en roepen niet alleen de geschiedenis opgeslagen in de objecten op, maar ook de betekenis van de aanraking verzegeld in de sporen erop. De titel van de serie wijst ons op persoonlijke verantwoordelijkheid en dat uiteindelijk het specifieke gebruik en de betekenis van een object van ons afhangt. In het kantoor creëert Nalbantova ook een omgeving met planten - een duidelijk contrast met de industrieel geproduceerde objecten - waardoor de plek niet alleen een organisme wordt, maar ook de vraag opwerpt naar onze paradoxale houding ten opzichte van de natuur. (Tekst, Kunstcurator: Viktoria Draganova)

43. Aldo Giannotti en Borjana Ventzislavova

Aldo Giannotti (geboren in Genua; woont en werkt in Wenen) is een tekenaar. In zijn minimalistische afbeeldingen verwijst hij naar (cultureel-)politieke, sociale en maatschappelijke omstandigheden en condities. Het medium van Gianotti, de lijn, is de afgelopen jaren ook steeds meer gericht op de fysieke ruimte, waarbij hij op zoek gaat naar overlappingspunten en verbindingen met architectuur, installatie en performance, en actief het publiek betrekt door middel van speelse instructies voor actie via zijn tekeningen, bijvoorbeeld. Borjana Ventzislavova (geboren in Sofia; woont en werkt in Wenen) werkt voornamelijk met de media van fotografie, video en installatie. Haar artistieke werk draait om thema's zoals migratie, toekomstvisie en utopie, generatiewisseling en de vervreemding van de mens van de natuur. In een mysterieuze, intens kleurrijke - maar ook duistere - beeldtaal vormen esthetiek en popcultuur van de jaren 80 constant punten van referentie voor Borjana Ventzislavova. Parallel aan de tentoonstelling zijn ook zes interventies van Borjana Ventzislavova en Aldo Giannotti te zien in openbare ruimtes in St. Pölten (bij het treinstation, Cinema Paradiso, Klangturm, Festspielhaus en Landtagsschiff). Het project werd georganiseerd door art hoc projects en royaal ondersteund door foryouandyourcustomers. (Tekst, Kunstcurator: Lisa Ortner-Kreil)

42. Herbert Flois, Helene Rohrbacher, Helmut Stadlmann, Gerlinde Thuma

De tentoonstelling, samengesteld door Sali Oelhafen brengt verschillende artistieke posities samen in een succesvolle dialoog die rijk is aan contrasten. Het werk van Gerlinde Thuma richt zich op de tweedelige vorm als de kleinste mogelijke manier om tijdreeksen en variaties van een formeel idee weer te geven. De verdeling van het beeld is een voortdurend terugkerende parameter. Gerlinde Thumas werken, beperkt tot het palet van zwart en wit, contrasteren met de kleurrijke doeken van Helene Rohrbacher - afbeeldingen zoals een zomerlandschap, waarin de kroon een alomtegenwoordig motief is, een verwijzing naar het mozaïek van de kathedraal van San Vitale in Ravenna. De focus ligt op kleur, die ze in vele lagen aanbrengt - met behulp van een techniek die haar schilderijen van binnenuit laat stralen. De wandobjecten en sculpturen van Herbert Flois halen hun formele inspiratie zowel uit de natuur als uit alledaagse objecten. De kleur en de reductie van objecten tot hun basisvormen en lineaire structuren dienen om ze te abstraheren en in de ruimte te plaatsen. De combinatie van wetenschap en kunst, het werken met ordeningsprincipes en digitale parameters, kenmerken het werk van Helmut Stadlmann. Het scala aan media waarin hij zijn conceptuele overwegingen uitvoert, strekt zich uit van grafisch werk tot schilderkunst en keramiek. Spontane gebaren en grafische stromen ontmoeten geometrie en rasterstructuren. (Tekst: Silvie Aigner, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

41. Werner Zemp

Volledig in de geest van de concrete kunst maakt Werner Zemp gebruik van het potentieel van geometrische vormen met zijn objecten. De cirkel is de archetypische harmonieuze vorm, maar nodigt ook uit tot spelen: objecten die kunnen rollen en op verschillende manieren kunnen worden samengevoegd, maken het mogelijk om de transformatie van oppervlakte naar ruimte of van recht naar rond te ervaren. De zoektocht naar technische perfectie in combinatie met esthetisch effect heeft Werner Zemp zijn hele leven geïnspireerd. Decennialang werkte hij in productontwerp voor industriële productie. Als ontwerper creëerde hij bekroonde alledaagse objecten zoals koffiemachines, kantoormeubilair en informatiesystemen. Zijn Abfallhai-afvalbak veroverde talloze steden in Europa en werd opgenomen in de collectie van het Museum für Gestaltung Zürich. Werner Zemp woont en werkt sinds 2008 in het bergdorp Amden boven het Walenmeer. Vrij van de behoefte om iets nuttigs te maken, creëert hij daar experimentele objecten en grootschalige sculpturen.  (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Guido Baumgartner)

40. Tina Lechner

Op veel manieren maakt Tina Lechner (geboren in 1981 in St. Pölten, woont en werkt in Wenen) gebruik van historische fotografie in haar werk. Ze werkt alleen analoog en creëert een setting voor haar modellen in haar studio. Het vrouwelijke figuur, meestal van achteren afgebeeld, wordt overschreven met lichamen en oppervlakken gemaakt van papier, karton en stof. De overgangen tussen persoon en ding, evenals materiaal en huid, worden steeds onzichtbaarder. Het afbreken en fysiek omgaan met menselijke fysiognomie door gebruik te maken van minimalistische vormen herinterpreteert de benadering van Bauhaus-fotografie en Nieuwe Zakelijkheid. Het ambachtelijke aspect, het opbouwen van rekwisieten en het gebruik van een analoge camera zijn allemaal bepalend in het werkproces, zoals door de kunstenaar zelf beschreven: 'Ik creëer een sculpturale expressievorm met eenvoudige middelen geïnspireerd door abstractie en geometrie om vervolgens deze vormentaal te associëren met de fysiognomie van lichamelijke taal.' (Tekst, Kunstcurator: Dr. Lisa Ortner-Kreil) | Afbeeldingsrechten, Galerie Winter, Wenen)

39. Regula Verdet-Fierz und Maritta Winter

Bronzen beelden en geweven afbeeldingen: de tentoonstelling biedt overvloedige aanwijzingen van klassiek vakmanschap. Maar een tweede blik op de werken onthult in hoeverre de artistieke techniek verfijnd en ontwikkeld is. Hoewel Regula Verdet-Fierz met een weefgetouw werkt, weeft ze draden die ze eerder individueel en in delen heeft beschilderd - waardoor ze als het ware een driedimensionaal schilderij produceert. De kleur in het doek (in plaats van op het doek) creëert een beeldend werk dat voortdurend in beweging is terwijl de toeschouwer ervoor staat. Maritta Winter is ook gefascineerd door het spel van licht en kleur op oppervlakken. Haar abstracte sculpturen worden gegoten in brons of aluminium; sommige zijn kleurrijk gepatineerd of hoog gepolijst en glinsterend. Winter is op zoek naar weelderige volumes en de dynamiek van de artistieke vormen onthult haar passie voor dans. Beide kunstenaars worden sterk geïnspireerd door de kracht van de natuur, door de elementen vuur en water, en door de groei van planten en dierenleven - maar ze transformeren deze indrukken in abstracte vormen en zuivere kleureffecten. (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Guido Baumgartner)

38. Norbert Pümpel

Norbert Pümpel begon in het midden van de jaren 1970 met het creëren van zijn entropische tekeningen. Als gepassioneerd onderzoeker van de fundamenten van kunst en wetenschap houdt hij zich bezig met complexe wetenschappelijke vraagstukken. Pümpel's werken zijn een uiting van de visie van de kunstenaar op actuele sociaal-politieke ontwikkelingen - zijn Scientific Disaster-werken behandelen met name de vraag naar de ethische verantwoordelijkheid van wetenschappelijk onderzoek. Met zijn grootformaatwerk Die Moderne taugt nicht zwingend zur Verbesserung der Welt (De moderne tijd is niet per se geschikt om de wereld te verbeteren), levert de kunstenaar een duidelijke boodschap tegen een naïef geloof in vooruitgang en wetenschappelijke fantasieën van almacht. De nieuwste fotografische werken zijn geënsceneerde momentopnames en subtiele interpretaties van zijn sculpturen - vluchtige representaties van ruimtelijk-temporele scènes. (Tekst, Kunstcurator: Georg Peithner-Lichtenfels)

37. Wolfgang Ganter

Wolfgang Ganter, geboren in Stuttgart in 1978, plaatst bacterieculturen op beelddragers, zoals dia's, en brengt chemische reacties op gang op glasplaten. Uit de samensmelting van de geest van onderzoek, wetenschappelijke precisie, het ongeremde spel van de natuur en artistieke sturing creëert hij zo een onuitputtelijke kosmos van beelden. Met onconventionele structuren, fijnste kleurverlopen of massieve kleurexplosies. Wolfgang Ganter verwerkt de beste vondsten fotografisch volgens alle regels van de kunst. Groot formaat, microscopisch gedetailleerd, zeer esthetisch, provocerend, onverwacht. De chemische stoffen krijgen de vrijheid om abstract hun gang te gaan. Terwijl bacteriën en schimmels in dialoog treden met beroemde motieven uit de kunstgeschiedenis om ze een nieuw eigen leven te geven. Wolfgang Ganter heeft talrijke beurzen ontvangen die hem onder andere naar New York, Lissabon, Zürich en Parijs hebben gebracht. Hij woont en werkt in Berlijn. Zijn werken zijn internationaal te zien in galeries en kunstinstituten en zijn vertegenwoordigd in vele openbare en particuliere collecties. In 2020 zal hij zijn werk ook presenteren in solotentoonstellingen in onder andere de Kunsthalle Mannheim en het Zentralinstitut für Kunstgeschichte in München. (Tekst, Kunstcurator: Carola Conradt)

36. Maya Lalive

Het werk van Maya Lalive ontwikkelde zich vanuit een meditatief perspectief op zielelandschappen in de schilderkunst naar grootschalige interventies met fotografische beeldobjecten in buiten- of binnenruimtes. Haar monumentale installatie "Der Riss / La fessura" bij de Albigna-dam in Bergell, 2016, veroorzaakte internationale reacties. Dit tijdelijke werk werd vastgelegd in de film "Nah am Riss" in een artistieke documentaire benadering, waarbij de scheur wordt begrepen als de elementaire kracht van de natuur op verschillende niveaus. In verschillende fotoseries laat Maya Lalive de kijker deelnemen aan haar buitengewone perspectief op hoog alpien klimmen: Onder de titel "Onbekende Landschappen" toont ze rotswanden en korstmossen als fascinerende micro-landschappen tussen natuur en abstractie. Tegelijkertijd verwijzen haar foto's, als documenten van de tijd, naar de gevoelige balans en voortdurende verandering in de natuur.  (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Guido Baumgartner)

35. Sonja Duó-Meyer

De keramische kunstenaar Sonja Duò-Meyer uit Wetzikon, Zürich, werkt al meer dan 40 jaar met klei. Porselein is haar materiaal. Ze gebruikt het om monumentale vaasobjecten, theekommen en sieraden te creëren. Haar werken spreken een subtiel sensuele taal, gereduceerd tot de essentie in haar expressie. De bewust oneffen oppervlakken laten het ruwe witte porselein trillen in het licht, terwijl de eenvoudige zwarte volumes zachtjes glanzen. De vaten van Sonja Duò-Meyer zijn meer dan objecten - ze hebben de resonantie van een lichaam dat bewogen wordt door ademhaling. Het gaat net zozeer om de ruimte die wordt omvat als om het vat zelf. Ook wandobjecten maken deel uit van dit uiterst gerichte werk, dat de mogelijkheden van het materiaal verkent. Klusters van kleibulten, tekstballonnen en eilanden - humoristische reflecties op het leven en soms ook een reflectie op het werkmateriaal klei.  (Tekst: Judith Annaheim, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

34. Jürgen Paas and Peter Schlör

In deze tentoonstelling ontmoeten Jürgen Paas en Peter Schlör twee kunstenaars die binnen het spectrum van hedendaagse kunst de grootst mogelijke afstand van elkaar nemen: Hier de veelkleurige geometrische objecten en installaties gemaakt van prefab industriële materialen, daar de poëtische landschapsfoto's in zwart-wit. Beiden werken al meer dan dertig jaar aan de ontwikkeling van hun consequente en onmiskenbare werk, en beiden hebben de afgelopen jaren belangrijke solotentoonstellingen gehad bij de gerenommeerde Mannheimer Kunstverein. Ze behoren daarmee tot de toonaangevende kunstenaars in hun respectieve vakgebieden.

Zowel Paas als Schlör stellen de waarneming van de kijker op verschillende manieren ter discussie. Voor Peter Schlör wordt het beeld getriggerd door zintuiglijke waarneming, waardoor het landschap dat gezien wordt op een bepaalde manier ervaarbaar wordt en het in de fotografie transformeert tot een spiegelbeeld van de innerlijke toestand waarin wij als kijkers kunnen deelnemen. Jürgen Paas speelt met geometrie, met de wetten van kleur en teken compositie. De kijker moet met een waakzaam oog voor de werken bewegen, ervoor staan om hun diversiteit te kunnen bevatten. (Tekst, Kunstcurator: Torsten Obrist)

33. Zea Fio, Tina Lechner, Sali Oelhafen en Eduard Tauss

Sali Oelhafen, Willi Baumeister and Christian Stock

"Het kneedbare lichaam is de centrale reflecterende folie van deze tentoonstelling," beschreef Lisa Ortner-Keil van Kunstforum Wien de werken in haar inleiding op de vernissage. "Voor haar analoge zwart-witfoto's wikkelt. „Tina Lechner vrouwelijke modellen in uitgebreide papieren sculpturen, waarbij ze lichaamsvormen abstraheert en ze verandert in sciencefiction krijgers van het zelf. Sali Ölhafen vertaalt een rond netwerkachtige vorm naar schilderijen, metalen en kartonnen objecten die hun eenvoudige magie in de ruimte ontvouwen. In de kleurrijke lichamen en kleurplaten van Eduard Tauss wordt het schilderkundige werkmateriaal een getuigenis van zichzelf - gegoten, gebogen, gevouwen en verkreukeld. In haar nauwgezet uitgevoerde tekeningen, die lijken op getuigenissen uit een onbewuste, geheime wereld, plaatst. Zea Fio tenslotte ogenschijnlijk organische gekleurde oppervlakken in beeld. In de tentoonstelling gaan schilderkunst, tekenkunst, fotografie en beeldhouwkunst een plezierig puzzelspel met elkaar aan. De zeer uiteenlopende werken van de kunstenaars worden verenigd door de consequente reflectie op een lichamelijke structuur, waarvan ze de vorm voortdurend opnieuw definiëren." 48 werken, verdeeld over 13 kantoren en ongeveer 300 vierkante meter ruimte, kunnen worden bekeken, "gekend" en ervaren in het kantoor in Wenen tot mei 2020. (Tekst: Lisa Ortner-Kreil, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

32. Rouven Dürr

Al vele jaren heb ik Rouven Dürr begeleid en met vreugde zijn werk waargenomen. Terwijl zijn minimalistische sculpturen lange tijd gekenmerkt werden door hoeken en randen, hebben ze zich geleidelijk ontwikkeld tot zachtere vormen. Hij creëert linten die in elkaar verstrengelen tot knopen of zich openen naar de ruimte. Het lijkt alsof de sculpturen van Rouven Dürr niet langer onderhevig zijn aan zwaartekracht, maar in hun lichtheid balanceren op het voetstuk of aan de muur. Witte en zwarte betonnen vormen die de ruimte omvatten zonder ermee te contrasteren of te concurreren. Een congeniale samenwerking van ruimte en sculptuur. In zijn tekeningen - in inkt of aquarel - verwijdert Dürr de pen of penseel pas wanneer het schilderij voltooid is. Dit is vooral goed te zien in zijn grootschalige tekeningen, die lijken alsof ze uit één stuk zijn gegoten.  (Text, Kunstcurator: Georg Peithner-Lichtenfels)

31. Bruno Sutter

Hout, beton, metaal, jute, papier of PET. De beeldhouwer Bruno Sutter combineert bouwmaterialen, verdicht ze, giet ze, drukt ze samen of stapelt ze op om sculpturen en beelden te creëren die zowel aan sediment boringen als aan de jaarringen van boomstammen doen denken. Ver buiten het onderwerp van recycling verwijst zijn werk naar de elementaire cycli van materie. Onderwerpen als tijd, verandering, vergankelijkheid en zelfs eeuwigheid komen in gedachten. De objecten hebben een eenvoudige esthetiek en stralen uit wat erin is samengeperst. Subtiel zijn de kleur- en oppervlakte gradaties, veroorzaakt door ruwe apparatuur, conceptueel voorbereidend werk en een bewuste mate van toeval; hier als een klein wandobject, daar groot, zelfs toegankelijk als een kunstwerk in de openbare ruimte. (Tekst: Isabelle Köpfli, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

30. Michael Schramm

Lijnen, kruisjes, richtingen geven elkaar aan, ruimtes openen zich. Een leefruimte vol vormen en tekens ontvouwt zich voor ons. "De lijnen van mijn tekeningen gaan niet wandelen. Ze rennen heen en weer en op en neer," zegt Michael Schramm over zijn werken. Wat aanvankelijk lijkt op kinderlijke krabbels ontwikkelt zich bij nadere inspectie tot zijn eigen universum van korte verhalen, afleveringen en grafische poëzie. Michael Schramm (geboren in 1992) studeerde aan de Kunstakademie Düsseldorf en aan de Staatliche Akademie der Bildenden Künste in Stuttgart. Onlangs werd hij bekroond met de "Walter Stöhrer Prijs voor Grafisch Ontwerp 2018". Michael Schramm woont en werkt in Stuttgart. (Tekst, Kunstcurator: Thomas Weltner)

29. Franco Kappl ‘White Appears’

Fanco Kappl's abstracte schilderijen zijn podia met intensieve uitvoeringen. Zwarte verf creëert ruimte voor een beweeglijke opvoering van het schilderen: fel schijnende - soms glinsterende, soms beschouwende - doorbraken vinden plaats binnen het beeld, ontvoeren naar diepten of vormen die zich de ruimte in werpen, lijken plastisch te groeien. Het wit ontmoet plotseling het donker, geniet van een krachtige aanwezigheid: expressief, dynamisch, in brede kleurschakeringen, en vervolgens vervaagt het, met een dun penseel, grafisch. Als dans, misschien? Muziek? Ja, en pompeus, met fanfares! En net zo stil, in transparante strepen, druipend... En alles blijft zichtbaar: het werkproces, de gevarieerde penseelstreek, contrasten en onderbrekingen. Bedoeling en toeval. Zo wordt elk doek een nieuw avontuur, een nieuwe reis.

Franco Kappl (*1962 in Klagenfurt aan de Wörthersee) woont en werkt in Wenen en in de zomer in Klagenfurt.

( Tekst: Carola Conradt, Art Curator: Sali Oelhafen)

28. Herbert Starek, Tone Fink, Michael Kos, Katharina Fink en Michael Wegerer

Katharina Fink, Tone Fink, Michael Kos, Herbert Starek and Michael Wegerer

De groepstentoonstelling in de ruimtes van foryouandyourcustomers in Wenen gaat over codes, oftewel esthetisch gecondenseerde en versleutelde informatie. Kunst is altijd ook een communicatiesysteem en de vertaal prestatie die plaatsvindt bij het bekijken ervan maakt deel uit van een succesvolle ontvangst. De verschillende benaderingen van de kunstenaars variëren van Herbert Starek's beeld-tekstcollages, die in de traditie van het surrealisme staan, tot de werken van Tone Fink, die tekensystemen stileert als subjectieve uitdrukkingsmiddelen, en de 'Mappings' van Michael Kos. In deze serie onderneemt hij een esthetische deconstructie van de analoge oriëntatiekaart. In de abstracte reliëfs van kasjmierpapier stelt Katharina Fink symbolisch de binaire codes op die het witte ruis van de informatie bepalen. Last but not least vormen de zeefdrukken van Michael Wegerer, die statistieken uit kranten visualiseren, een kleurrijk geometrisch hoogtepunt van deze tentoonstelling van onderlinge verbondenheid.

 (Tekst: Angela Stief, Art Curator: Sali Oelhafen)

27. Sali Oelhafen, Willi Baumeister en Christian Stock

In de tentoonstelling in de locatie Essen van foryouandyourcustomers komen werken van drie kunstenaars samen, waarvan het uitgangspunt op zeer verschillende manieren schilderkunst is. Willi Baumeister,  een van de belangrijkste Duitse kunstenaars van het modernisme, is vertegenwoordigd met een lithografie uit 1937, gemaakt in een tijd waarin hij door de nazi's verbannen werd van het schilderen vanwege zijn weg naar abstractie. De werken van Sali Ölhafens tonen abstracte vormen waarvan het creatieproces een balans zoekt tussen chaos en orde door middel van vloeiende kleur. Deze vormen worden soms zelfstandig in de ruimte, ze lossen zich los van de drager op en worden ogenschijnlijk zwevende objecten voor de muur. Met zijn monochrome werken bevraagt. Christian Stock herhaaldelijk de essentie van schilderkunst. Zijn thema is de kleur zelf. In jaren van schilder processen worden ontelbare lagen verf op elkaar gelegd en ontstaan kleur kubussen, beelden met een objectkarakter. (Tekst: Bärbel Messing, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

26. Hubert Lampert

De werken van Hubert Lampert worden voorafgegaan door overwegingen over lijn, oppervlakte en volume. Hij is geïnteresseerd in de vraag naar de perceptie van oppervlakken en de ruimtelijke constructie door middel van lijnen. De objecten zijn experimentele arrangementen voor de ervaring van echte en illusionistische ruimte. Hubert Lampert werkt in een heldere, geometrisch gedefinieerde vormentaal en maakt gebruik van pure primaire kleuren of hun hybride vormen. Zijn conceptuele benadering leidt tot experimentele werkgroepen. De serie "Fibonacci Experiment" combineert werken die voortkomen uit de verhoudingen van dezelfde naam. De werken van de "Informationstapes" zijn gebaseerd op door de kunstenaar geselecteerde en gecodeerde teksten, gedichten en citaten. "Revolution of Frames" illustreert de bevrijding van het kader van zijn oorspronkelijke functie en de transformatie ervan in ruimte. De werken, die onder de overkoepelende term "Zijn en Verschijning" vallen, spelen met de waarneming van ruimte en tijd. (Tekst: Kirsten Helfrich, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

25. Jurij Kolb

Kolb's artistieke werk ontstaat uit het moment van geduldige observatie. Als opgeleid beeldhouwer begon het met het materiaal steen. Textiel, hout, glas en papier werden al snel toegevoegd als contrasten. Alledaagse, onopvallende menselijke sporen worden door de kunstenaar in twijfel getrokken vanwege hun interactieve momenten, die onverwachts zichtbaar worden gemaakt en met elkaar in verband worden gebracht. Voorlopig kan de kijker misschien raden waar het om gaat, maar met deze verdieping kan het geheim van wat wordt gepresenteerd geleidelijk worden ontdekt, wat de kunstenaar heeft geïnspireerd om met het object om te gaan in een open proces. Iedereen kan zichzelf erin herkennen en wordt gestimuleerd tot alledaagse waarnemingen en ervaringen. Jurij Kolb woont en werkt als beeldhouwer en ontwerper in Uster. Hij heeft zijn werken al meer dan 25 jaar tentoongesteld in tentoonstellingen. Hij kreeg ook verschillende opdrachten voor Kunst am Bau.
www.kolb-3d.ch. (Tekst: René Anliker, Kunstcurator: Sali Ölhafen)

24. Bodo Korsig

De werken van Bodo Korsig (*1962 in Zwickau) draaien voornamelijk om het thema geheugen en onderzoeken het menselijk gedrag onder extreme omstandigheden. Zijn tekeningen, ruimtelijke installaties en objecten worden gekenmerkt door een vormtaal die zowel beknopt als gereduceerd is. De geometrische strakke lijnen, evenals de amorfe uitgroeiingen of pictografisch ogende structuren, hebben een hoge herkenbaarheidswaarde. Steeds weer worden ook schrijven en taal als artistieke middelen gebruikt. De tentoonstelling 'Shape of Memories' bij foryouandyourcustomers toont tekeningen en metalen objecten uit de laatste tien jaar.

Bodo Korsig heeft sinds 1992 in meer dan 100 galerieën en musea wereldwijd geëxposeerd (bijv. ZKM Karlsruhe). Hij heeft 20 internationale prijzen en beurzen ontvangen (bijv. beurs Kunstfonds, Berlijn) en is vertegenwoordigd met zijn werken in talrijke internationale musea (bijv. National Gallery of Art, Washington D. C., VS). (Tekst: Anna Wondrak, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

23. Martin Huidobro

Martin Huidobro haalt in zijn kleurrijke afbeeldingen tekenen en symbolen van het dagelijks leven aan. Op natuurlijke wijze vervaagt hij de grenzen tussen schilderkunst, design, beeldhouwkunst en architectuur en opent hij een wereld van betekenissen en referenties. Het centrale thema in Huidobro's afbeeldingen, objecten en installaties is het object met zijn functionele, esthetische en evocatieve kenmerken. Hij reduceert vormen en kleuren tot de essentie en toont ons speels het esthetische scherm van de wereld met een knipoog. Martin Huidobro (geboren in 1972) studeerde filosofie en psychologie in Bonn van 1992 tot 1994. Hij voltooide zijn studie in de beeldende kunst aan de Kunstacademie Düsseldorf tussen 1994 en 2001 onder begeleiding van Konrad Klapheck en Fritz Schwegler, waarvan hij in 2000 zijn meesterstudent werd. Martin Huidobro woont en werkt in Düsseldorf. (Tekst, Kunstcurator: Thomas Weltner)

22. Jürgen Paas

'Under Construction' - De nieuwste werken van Jürgen Paas, een hedendaagse Duitse schilder en beeldhouwer, suggereren beweging en geluid en nemen op speelse wijze de geest van de toeschouwer in beslag. Jürgen Paas onderzoekt ritmische aspecten met behulp van kleur, vorm, compositie en ruimte in de traditie van non-objectieve abstractie. Zijn werken verwijzen zowel naar het constructivisme als naar popart. In deze presentatie is zijn gemonteerde werk 'Target' opgenomen, dat lijkt te zijn uitgevouwen en nu een projectiefilm ensembles.

21. Barbara Höller

... Uiteindelijk komt het altijd neer op schilderen. Het gaat om de grote vragen die Barbara Höller in haar vorige werk op een bijna conceptuele manier heeft aangepakt. Het ging om kleur in al haar nuances en materiële structuren, om vorm en de toepasbaarheid van formules, om serialiteit en variatie, om objectiviteit en reductie tot het auratische, om vlakheid en diepte, lineariteit en plasticiteit. En er was altijd een klein knelpunt in deze rigoureuze overwegingen. Of het nu de ingebouwde fout was of een humoristische knipoog, zelfs als tegengewicht tegen het perfectionisme van de schilder. Maar nu gaat het om ruimte. De coördinaten lokaliseren de ruimte van een verre gesprekspartner, de randen van de ruimte worden van het scherm gehaald en verschijnen nu als lijnen op het schilderoppervlak, waarbij het wordt verdeeld in veelhoekige gebieden. De afbakening van het diptiek 'dubbele toegang 2' is zo ontworpen dat de twee panelen op verschillende manieren kunnen worden gerangschikt, waarbij een van de lijnen doorloopt naar het tegenovergestelde beeld. Een lijn die oorspronkelijk de begrenzing van de ruimte bepaalde, kan potentieel oneindig over het oppervlak worden voortgezet. Maar dit is een secundaire gedachte, want uiteindelijk draait het voor Barbara Höller allemaal om schilderen.

20. Fotoskulptur, Lorenz Estermann, Hans Glaser, Ilse Haider, Herbert Hofer, Sacha Manówicz en Gertraud Presenhuber

De definities van beeldhouwkunst en fotografie, tegenwoordig artistieke media van gelijke status, zouden haast niet meer van elkaar kunnen verschillen. Sculpturen zijn solide, ruimtebeheersende objecten met een geschiedenis die teruggaat tot de oorsprong van de kunst zelf, die een duidelijke materialiteit vertonen met bijbehorend specifiek gewicht, en ambachtelijke vaardigheid en tijd vereisen om te produceren. Foto's daarentegen bestaan pas sinds de jaren 1830; ze projecteren alles driedimensionaal - zelden op ware grootte - op een plat oppervlak en zijn vrijwel gewichtloos, 'geschreven met licht'. De verantwoordelijkheid voor de productie wordt overgedragen aan een technisch apparaat en kost aanvankelijk slechts een fractie van een seconde (bij het ontspannen van de sluiter).

De schijnbare verschillen tussen deze twee media worden echter geëvenaard door de vele raakvlakken die veel verder gaan dan de eenzijdige opvatting dat 'fotografie beeldhouwkunst illustreert'. Sali Ölhafen heeft zes kunstenaars samengebracht die op uiteenlopende manieren gebruikmaken van de specifieke kenmerken van fotografie, zoals licht en schaduw, positief en negatief, temporaliteit, vlakheid en dubbele belichting, om na te denken over de relatie tussen deze twee media en om het eigen medium van de kunstenaar vanuit het perspectief van de ander te bekijken.

19. Clea & Cäsar Bitzer

De papierknipsels, acrylschilderijen en objecten van Clea Bitzer hebben een sterke aanwezigheid. Ze laten contrasten van licht en donker en individuele heldere kleuren spreken. Geometrische structuren leiden en verzamelen de blik. Beweging en stilte zijn één en hetzelfde. Clea Bitzer heeft een kunst bereikt die verder gaat dan subjectieve emotionaliteit. De toeschouwer wordt geraakt door de geduldige precisie van haar omgang met geometrie. Door de combinatie van hardheid en fijnheid. Wat zeggen de afbeeldingen? Niets. Alleen: 'Ik ben mooi. Zie je het?'.

Cäsar Bitzer verwerkt op speelse wijze gevonden materiaal tot prachtige objecten en assemblages. Twee beeldseries bieden een blik in zijn neo-Dada-laboratorium. Verfijnde sneden stellen conventionele enveloppen in staat om hun innerlijke leven te onthullen, nu deels naar de buitenwereld gericht, als fantastische architectuur. En omslagpagina's van programma's van de Kunsthaus Zürich-galerij zijn geestig en subtiel verrijkt met gevonden voorwerpen. Toeval biedt altijd hulp. Wat betekent dit allemaal? Niets. Alleen: 'Veel plezier! Doe mee met het spel!'. (Tekst: Gerhard Piniel, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

18. Adrian Künzi

Een huis, een man, een schip. Adrian Künzi (*1956, Stein am Rhein) is geïnteresseerd in elementaire situaties. Een runderbot, een rits, een machineonderdeel. Hij gebruikt hout om objecten te reduceren tot een meer precieze en eenvoudige vorm. Zijn favoriete gereedschap is een kettingzaag. Dit voorkomt dat hij verdwaalt in details, waardoor hij voortdurend alles tot de essentie kan terugbrengen. Zijn sculpturen, objecten en houtsneden getuigen van een lange ervaring in het werken met hout met geest en precisie. De ladder, de stèle, de kruik - Adrian Künzi creëert op menselijke schaal.

We zijn verheugd dat de beroemde Zwitserse kunstenaar Adrian Künzi heeft ingestemd om weer bij ons tentoon te stellen. De 'freelance ontwerper', zoals Adrian Künzi zichzelf graag beschrijft, presenteert een breed spectrum van zijn delicate kettingzaagkunst. (Tekst: Brigit Meier, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

17. Birgit Zinner ‘Saw-cut wall objects’

Sinds 1986 creëert de Weense kunstenaar Birgit Zinner een gevarieerd universum van beeldobjecten. Ze stapelt houten panelen, met een figuurzaag gevormd en aan alle zijden beschilderd, tot luchtige structuren die - tegen de kaders in - de mogelijkheid bieden om ruimte te ervaren. Door restmaterialen van eerdere werken, bevestigingsmiddelen en verschillende verbindingsmethoden te incorporeren, vormen de individuele kunstwerken gezamenlijk een groter, netwerkend geheel. Lijn ontmoet vlak, breedte ontmoet focus en verandering ontmoet continuïteit. In het proces van Birgit Zinner wordt een conceptuele benadering gecombineerd met spontaan werk met de figuurzaag. Dit laat krassen en uitsnijdingssporen achter als welkome sporen die het proces levend houden. (Tekst: Carola Conradt, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

16. Peter Kuyper ‘Harmonic Aspects’

Peter Kuyper  werd geboren in 1942 in Utrecht en groeide vanaf 1954 op in Zwitserland. Als kind was hij al gefascineerd door de de Stijl-beweging, die tot doel had volledig af te wijken van de representatieve basis van traditionele kunst en een nieuwe, volledig abstracte vormentaal te ontwikkelen, gebaseerd op het variëren van een paar elementaire principes van beeldende vormgeving. Naast een architectuuropleiding volgde de kunstenaar in zijn vroege jaren tekenlessen aan de École des Beaux Arts in Lausanne. Na het stopzetten van zijn studie verdiepte hij zich in de moderne jazz en de werken van Johannes Itten, Josef Albers en Richard Paul Lohse. Dit bracht hem naar de artistieke stroming die bekend staat als concrete kunst. Zijn latere werk als architect in prestigieuze kantoren in Zürich, zoals dat van prof. Walter Custer, bevestigde uiteindelijk zijn affiniteit en liefde voor vormgeving en kleur.

Voor hem is schilderen een middel om ontwerpidëen optisch te realiseren. Voordat het werk in materieel wordt uitgevoerd, bestaat het volledig in zijn bewustzijn in overeenstemming met de fysische wetten. Het werk van Peter Kuyper is een systematische expressie van harmonische massa en van wetten die de ontwerpsystemen structureren en met artistieke middelen tot leven worden gebracht. (Tekst: Peter Kuyper, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

15. Jürgen Paas

In zijn kunst onderzoekt Jürgen Paas de functie van schilderkunst, geheugen en complexiteit. Hij werkt altijd op een heel specifieke manier, uitgaande van het object van het schilderij dat hij - bijna alsof het in een museum is - onderzoekt, bewaart, catalogiseert, archiveert en presenteert, altijd in relatie tot de beschikbare ruimtes. In zijn werk distantieert de kunstenaar zich van het individuele schilderij en geeft de voorkeur aan het werken in series, agglomeraties, ensembles, installaties, of verwijst naar deze diversiteit in de openheid van de individuele schildercompositie. (Tekst: Dr. Gabriele Uelsberg, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

14. Norio Kajiura, Shinya Sakurai und Toshiro Yamaguchi

Op het eerste gezicht zouden de werken van de kunstenaars Norio Kajiura, Shinya Sakurai en Toshiro Yamaguchi, allen afkomstig uit Japan maar wonend in de westerse steden Wenen, Turijn en Madrid, niet meer van elkaar kunnen verschillen: enerzijds de monochrome witte, grijze en zwarte werken van de grafisch specialist en adoptieve Wener Kajiura; anderzijds de twee 'Latijnse' schilders Sakurai en Yamaguchi, wiens werk gekenmerkt wordt door krachtige, ononderbroken kleuren en impasto texturen.

In de huidige tentoonstelling worden deze contrasten tegenover elkaar geplaatst als schilderijen, wandobjecten en installaties, en vormen ze een complexe, multi-zintuiglijke compositie die verre Oosterse tradities van Zen tot Gutai combineert met die van de Westerse avant-garde in een onmiskenbare synthese van hedendaagse kunst. (Tekst: Maria Christine Holter, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

13. Franz Türtscher

Oorspronkelijk afkomstig uit de Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg maar nu wonend in Wenen, creëert de kunstenaar Franz Türtscher werk op basis van de twee essentiële oriëntaties in een coördinatensysteem: verticaal en horizontaal. Zijn werken, zowel schilderijen als objecten, variëren binnen dit systeem - ze volgen het voorgeschreven rooster of verstoren het juist om zich op een geheel nieuwe manier te definiëren. De referentiepunten zijn de horizontale lijn van de horizon en de verticale oriëntatie van de zwaartekracht.

Ondanks hun strenge, systematische ordening impliceren de werken van Franz Türtscher een speelse, procesmatige beweging. Geometrische elementen worden gevarieerd als modules in een bouwstenensysteem op het schilderoppervlak. Türtscher begrijpt de zo geproduceerde ruimtes, met hun communicerende elementen, in de zin van een expansieve vorm van schilderen die vaak ook verwijst naar de tentoonstellingslocatie. De intentie van de kunstenaar is om abstracte ontwerpprincipes te creëren - van ritme en kleurharmonie. (Tekst: Kirsten Helfrich, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

12. Franco Kappl

Het bijzondere aan deze schilderijen is dat ze, naast de ontwikkelingen in de schilderkunst van de afgelopen decennia, intensieve sporen bevatten van de artistieke verbondenheid van de kunstenaar met andere hedendaagse culturen. De beknopte grafische componenten, zoals de expressieve ritmes die wijzen op Kappl's alertheid op muziek en alledaagse visuele gebeurtenissen, maken hier ook deel van uit. De speciale dichtheid is het resultaat van een zorgvuldig gecreëerde balans tussen gebaarvolle, improvisatorische schildertechnieken en reflectieve werkprocessen waarmee de initiële dynamiek wordt vertaald door middel van veranderingen, laagjes en toevoegingen tot een totaalbeeld dat uiteindelijk alle sporen van zijn eigen ontstaansgeschiedenis laat zien.

In een nieuwe serie voegt Franco Kappl het principe van montage toe aan zijn methodologie: twee werken in hetzelfde formaat, maar met contrasterende inhoud, worden retrospectief met elkaar verbonden en herzien. Als een schurende tweenoot-akkoord halen de dubbele beelden hun spanning uit de tegenstelling tussen de impuls om te harmoniseren en een bewust opengehouden dissonantie. (Tekst: Martin Fritz, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

11. Sali Oelhafen and Gerhard Himmer ‘at the moment’

In haar schilderproces ontwikkelt Sali Ölhafen entwickelt im Prozess des Malens ein abstraktes Motiv, eine „Form“, wie sie es nennt, die sie in Variationen im Bild oder auch freigestellt als schwebendes Element im Raum einsetzt. Im Bildkontext liefert sie dieses gleichsam zum Zeichen ernannte Motiv Bedingungen aus, die dem Zufall Gestaltungsspielräume gestatten – sei es, dass es „informell“ unter- und übermalt wird, sei es, dass es auf Bildträger gebracht wird, deren rasterförmige Reliefstruktur die Farbe nur an seiner Oberfläche annimmt. Gerhard Himmer arbeitet flüssig mit möglichst durchscheinenden Öl-Lasuren in jeweils einer Tonalität, die den Bildträger als eine visuell erahnbare Raum-Schicht nützen. Der Zufall des Abwärts-Rinnens gebiert diaphane Vertikalstrukturen, die dort enden, wo das Farbmittel ausläuft. Darunter und dahinter schichtet sich der zuvor – bewusst – gesetzte Farbraum ohne definierbare Grenze. In beiden Fällen begegnen sich Ordnungsstrukturen und Momente des Zufalls. Die künstlerische Entscheidung, wann oder wo „momentan“ definitiv wird, markiert zugleich auch den Zustand der – wieder momentanen – Bild-Betrachtung. (Text: Lucas Gehrmann, Art Curator: Sali Ölhafen)

10. Sali Oelhafen en Gerhard Himmer ‘Momentarily’

Gezamenlijke tentoonstelling van Sali Oelhafen en Gerhard Himmer.

Op dit moment worden tijdens een schilderproces dat ruimte biedt voor willekeur, structuren, vormen en verre dromen gecreëerd die zowel het werk als de voltooiing van het beeld kunnen uitdagen. De huidige staat van het beeld bevindt zich dus altijd op het kantelpunt tussen vluchtigheid en stabiliteit. De tentoonstelling 'tijdelijk' met werken van Sali Oelhafen en Gerhard Himmer presenteert twee artistieke wegen waarin het moment op verschillende manieren wordt gevonden.

9. Sali Oelhafen en Adrian Künzi ‘see further’

Het uitgangspunt voor Sali Ölhafen's schilderijen is meestal een centrale, abstracte vorm. Deze wordt gevormd met vloeiende verf als een synthese van chaos en orde.

Een extra rasterniveau versterkt de orde, maar laat ook ruimte voor openingen om plaats te bieden aan een derde niveau: leegte, ruimte om dingen te laten gebeuren en te laten gebeuren wat er is gebeurd. De kunstenaar exposeert in Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Japan. www.salioelhafen.com. 'Tekenen met een kettingzaag' lijkt een van de centrale thema's te zijn in het werk van de Zürichse kunstenaar Adrian Künzi, dat doordringt in de individuele fasen van zijn oeuvre. Hij combineert subtiele kracht en gevoeligheid. In de afgelopen jaren heeft hij expressieve, delicate sculpturen gecreëerd in dialoog met hout en de kettingzaag. Adrian Künzi werkt als freelance ontwerper en docent aan de Berufsmaturitätsschule (vocationale ontwerpschool) in Zürich. www.adriankuenzi.ch. (Tekst: Lucas Gehrmann, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

8. Tineke Storteboom ‘ghetto 2013’

De Nederlandse kunstenaar  Tineke Storteboom (1962) studeerde in 1992 af in de schilderkunst aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Sindsdien is haar werk tentoongesteld in tal van galeries, waaronder Hof und Huyser, Suzanne Biederberg en Raw Gallery in Londen.

Haar werken zijn ook in bezit van verschillende particuliere en bedrijfscollecties, waaronder Rabobank en het Nederlandse Ministerie van Binnenlandse Zaken. Naast schilderen besteedt Storteboom veel tijd aan schrijven, haar tweede passie. Terugkerende thema's in het werk van Tineke Storteboom zijn onder andere mythologie en bewustzijn, tegenstellingen en de eenheid die schuilgaat achter dualiteit. Vanaf 1992 tot op heden heeft ze series geproduceerd met titels als 'Mysterium Coniunctionis', 'Veertien Stations', 'Labyrinth' (geïnspireerd op het labyrint in de kathedraal van Chartres), 'Bulls', 'Hurricanes', 'Ulysses' en 'Inner Landscapes'. (Tekst: Gary Schwartz, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

7. Christian Stock ‘Cubic Images’

Christian Stock heeft sinds de jaren 80 opmerkelijke consistentie getoond in zijn productie van monochrome schilderijen. Het uitbreiden van de beeldruimte - van de illusionaire tot de echte ruimte - en een strikt beperkt repertoire aan gereedschappen zijn belangrijke elementen in zijn oeuvre. Canvas, verf en kwasten hebben hem begeleid vanaf zijn vroege structurele experimenten en zijn sindsdien gebruikt om groepen werken zoals Kubische Beelden, X, O of Verwijder Schilderijen te produceren.

De huidige tentoonstelling richt zich op Stock's Kubische Beelden. Hoezeer men ze ook als objecten zou willen beschrijven, blijven het monochrome schilderijen, zorgvuldig laag voor laag aangebracht, tot wel 3000 keer op kleine, vierkante doeken in een proces dat meerdere jaren duurt. Hier gebruikt Christian Stock de basiskleuren rood, geel en blauw, evenals de tinten wit en zwart. De verf krimpt tijdens het droogproces. De kunstenaar heeft geen controle over dit proces. Het is juist in deze fijne balans tussen het controleren van het schilderproces en ruimte geven voor de werken om hun eigen dynamiek te ontwikkelen, dat Stock, in pijnlijke herhaling, bijna in de stijl van een mantra en met een ongelooflijke gelijkenis met het 3D-printproces, zijn kubieke lagen verf creëert, waarvan de vier zijden onmiddellijk doen denken aan een dwarsdoorsnede van geologische lagen. (Tekst: Cornelia Offergeld, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

6. Ausstellung: Barbara Höller

Barbara Höller heeft jarenlang de veranderlijkheid van kunst onderzocht. Een aantal series van de kunstenaar richt zich op de variabiliteit van haar eigen werk. Haar huidige lineaire stukken worden gekenmerkt door hun openheid voor verschillende vormen van presentatie. De kleuren en motieven van haar werken kunnen eenvoudig worden herschikt door de volgorde te veranderen. Deze mogelijkheid tot voortdurende verandering in kleurgradaties en daarmee het algehele uiterlijk van het werk is tegelijkertijd een uitnodiging van de kunstenaar om actief betrokken te zijn bij haar oeuvre.

De kunstwerken van Barbara Höller zijn grotendeels gebaseerd op geometrische vormen zoals vierkanten, cirkels of lijnen, die ze beschrijft als de basisbouwstenen van het leven. (Tekst: Hartwig Knack, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

 5. Kurt Rohrbacher

Het oeuvre van Rohrbacher is symptomatisch voor de indrukwekkende comeback die de schilderkunst beleefde en grote delen van de jaren 80 definieerde. Deze comeback werd gekenmerkt door een vanzelfsprekende mix van stilistisch pluralisme, figuratie en abstractie. De inhoud en formele manier van werken worden bepaald door expressieve beelden die poëtische en archaïsche aspecten van de werkelijkheid bevatten, thema's die ook de kunst van Kurt Rohrbacher domineren. Wat de kunstenaar onderscheidt van zijn collega's, toen en nu, en wat beschouwd kan worden als zijn handelsmerk, is het gebruik van encaustische schilderkunst, een techniek waarbij kleurpigmenten, opgelost in hete was, rechtstreeks op het schilderoppervlak worden aangebracht. De techniek die Rohrbacher heeft geëxperimenteerd en ontwikkeld in zijn schilderkunst heeft een langere traditie dan het gebruik van olieverf. Het hoogtepunt ervan was in de Grieks-Romeinse periode van de oudheid en tegenwoordig wordt het zeer zelden gebruikt in hedendaagse kunst. Het fascinerende aspect voor Kurt Rohrbacher - en ongetwijfeld ook voor de kijkers van zijn kunst - is dat de verbeeldingskracht van de kunstenaar onuitwisbaar in het schilderoppervlak gebrand wordt. (Tekst: Maria Christine Holter, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

4. Akelei Sell

‘Rode vierkant’ - de titel van een werk van Akelei Sell roept onvermijdelijk beelden op van het beroemde schilderij 'Het Rode Vierkant' van Kasimir Malevich uit 1915. Een rood vierkant is inderdaad te zien in Sell's werk uit haar serie 'Doorzichtige beeldobjecten', geproduceerd tussen 2007 en 2012. Natuurlijk is het subtiele - maar belangrijke - verschil dat ongeveer 100 jaar na het ontstaan van het suprematisme niet meer kan worden gesproken van 'het ervaren van onvervalste abstractie' (Werner Haftmann), hoewel een herdefiniëring van 'zuivere sensatie in de beeldende kunst' (Malevich) zeker mogelijk is.

Akelei Sell werkt al 30 jaar aan deze 'sensatie' door extreem delicate, tweelaagse tot driedimensionale kleuren en vormen met elkaar te laten correleren binnen een algemeen kader dat tot een emblematisch/gestueel en schriftelijk niveau is teruggebracht. Haar werk combineert foto-'realistische' perspectieven van substantie met hun eigen 'abstracties', die - in navolging van Malevich - essentieel worden door hun sensatie - 'zoals ze zijn, volledig losgemaakt van de omgeving waarin ze zijn ontstaan'. (Tekst: Lucas Gehrmann, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

3. Ausstellung: Norio Kajiuras Holzplastiken, Grafitbilder und Grafiken

Het belangrijkste oriëntatiepunt van Kajiura is het Japanse begrip MA. MA wordt in het alledaagse Japanse taalgebruik gebruikt om te spreken over een 'ding', zonder precies te specificeren wat het is. In plaats daarvan wordt het ding in een verbale relatie geplaatst met zijn omgeving en de correlatie met materiële of tijdelijke situaties.

„Dit betekent dat onze gedachten de kenmerken van een object niet definiëren totdat we de relatie met de omgeving hebben bepaald.“ 

— Norio Kajiura

In de filosofie van Norio Kajiura, ruimte en huisvesting, de belangrijkste thema's van zijn houten beelden, grafiettekeningen en prints, zijn typische fenomenen die het beste worden beschreven door MA - omdat ze alleen functioneren in directe relatie tot hun contextuele karakter, in de onderlinge afhankelijkheid tussen 'binnen' en 'buiten', door het leven dat zich ontvouwt en de tijd die binnenin wordt doorgebracht. (Tekst: Maria Christine Holter, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

2. Sali Oelhafen ‘Staging Coincidence’

Geboren in Innsbruck, opgeleid in Wenen en sinds 2006 woonachtig in Pfäffikon ZH en Wenen, heeft Sali Oelhafen zich 25 jaar lang gericht op één thema dat ze in ontelbare versies en groepen werken heeft ontwikkeld en verfijnd. Het vertrekpunt van haar schilderkunst is een centraal, abstract motief, gepositioneerd op een oppervlak en overlapt met verschillende lagen. Ze verankeren de ragfijne draden van verfstromen in een eigenzinnig systeem dat stabiliteit geeft. Sali Oelhafen gebruikt noppenfolie als medium voor haar meest recente werken, waardoor het beschermende substraat grotendeels gedematerialiseerd wordt. Enerzijds zorgt dit voor een vast grid, terwijl het anderzijds het beeldruimte oneindig uitbreidt vanwege de transparantie van het onderliggende materiaal. Het aanbrengen van verf aan beide zijden van het gladde, ofwel geaderde, oppervlak zorgt voor complexe subtiele effecten. (Tekst: Vitus H. Weh, Kunstcurator: Sali Oelhafen)

1. Joint KWKAS exhibition

KWKAS is de afkorting voor 'kartonnen wijnkist afstandsstukjes'. Het zijn eigenlijk vrij onopvallende stukjes karton. Op maat gemaakt, met inkepingen, ronde gaten en gevouwen uiteinden. Ze vullen de ruimte tussen de wijnfles en de doos en blijven bijna onopgemerkt. Maar hun functie is belangrijk. Ze creëren een ruimte tussen de flessen om ervoor te zorgen dat ze onbeschadigd blijven tijdens transport. Figuurlijk gesproken kan cultuur worden gezien als een vergelijkbare 'tussenlaag', misschien zelfs als de kunst van mens-zijn. Deze tussenlaag omringt de wijn. Als men deze gedachten volgt, is het nauwelijks verrassend dat Robert Josef Stadler besloot om deze 'Slapende Schoonheden' wakker te kussen. CWBSPs werden zijn constante metgezellen. Hij creëerde een Facebook-pagina voor hen en kwam uiteindelijk (waarschijnlijk onder het genot van een glas wijn) op het idee om zijn kunstenaarsvrienden te vragen er iets bijzonders van te maken. Het thema was duidelijk en open. Maak er iets van! Negen kunstenaars gaven gehoor aan zijn oproep (Astrid Graf-Noha). (Tekst: Astrid Graf-Noha, Kunstcurator: Sali Oelhafen)